Kara Kızın Ağıtı 6
Dolmamıştı demek ki garibanın çilesi
Aracı koydu Yusuf kara kızla barıştı
Yâr dediği adamın evine yok gelesi
Zindan oldu günleri gecelere karıştı.

Er dediği vefasız kıymetini bilmedi
Bir gün yüzüne bakıp gözyaşını silmedi
Bitmedi karakışı baharları gelmedi
Bu nasıl bir menzildi bu nasıl bir varıştı.

Gülerse dişlerini,ağlarsa yaşlarını
Göster bana Allah'ım eğdirme başlarını
Düşündü dört oğlunu indirdi kaşlarını
Her gece dua etti müezzinle yarıştı.

Çocuklar mızırdansa elinde hazır maşa
Evi ayrı olsa da kuma dert oldu başa
Azrail kesilmişti evde herkese hâşa
Aldı evde ne varsa insafsızca kırıştı.

Kuma değil sülüktü emiyordu kanını
Kıskançlık başa bela yakıyordu canını
Kördü sanki gözleri görmedi dört yanını
Düşmanına bakışı masumca bir duruştu.

Ses etmedi kara kız malda hiç gözü yoktu
Acından ölmezdi ya dalda elmalar çoktu
Açlık koymadı ama sahipsizlikten çöktü
Yana düştü kolları gül tenleri buruştu.

Zannetti ki açlıktan tükeniyor dermanı
Vefasızlar görüşmüş verilmişti fermanı
Zehir karışmış aşa derilmişti harmanı
Düşmanlığın böylesi can evinden vuruştu.

Doymadan dört kuzuya dünyadan göçüp gitti
Arkasından ikizi günlerce feryat etti.
Ne gözünde yaş dindi ne dilde ağıt bitti
Bu nasıl bir insanlık nasıl tuzak kuruştu...

Safiye Samyeli