Kiyamadim
Ay ışığı gibiydin, süzülünce koynuma,
Öptüm kokladım seni,sarmaya doyamadım.
Dirgen gibi kolların, sarılınca boynuma,
İncilirler mi diye ,sormaya kıyamadım.

Sen uyudun koynumda, bense hep nöbet tutum
Hüzün çöktü üstüme,varlığımı unuttum.
Düğümlendi boğazım,hıçkırıkları yuttum.
Uyanırsın diyerek, bakmaya kıyamadım.

Soktum hemen başımı boynunun kuytusuna.
Nasıl hasret kalmışım tenin kokusuna.
Kurban olurum senin boyunun yapısına.
Sen uyanma diyerek kalkmaya kıyamadım.

Biryantinli saçını, parmağımla taradım
Gece boyu yatakta, sol yanımda aradım.
Gözüm uykuya dalsa, seni gidersin sandım.
Deliksiz bir uykuya, yatmaya kıyamadım

Yasladın ya başını,şu sıcacık döşüme.
Sevgin katar oldu da,sığmadı bu içime.
Örttüm bastırdım seni kollarımla, üşüme
Bel ki boğarım diye sıkmaya kıyamadım.

Ay görse cemalini, inan ki kıskanırdı.
Sende ki şavka bakıp kendinden utanırdı.
Doğmak çok güç gelirdi,batmaktan usanırdı.
Söndürdüm ışıkları yakmaya kıyamadım.

Bu gece son gecemiz yarın bize firak var.
Ayrılığın acısı şu gönlümde sönmez har.
Var mı dır bu dünyada,evlat gibi asil yar.
Yorulsa da kollarım,atmaya kıyamadım.

Safiye Samyeli