Uyan Mehmetim Uyan

 

Uyan Mehmetim Uyan
Daha dün doğurmuştum ufacıktı elleri
İlk sözü; anne, oldu bal gibiydi dilleri
Onun ile dermiştim gönlümde ki gülleri
Nöbet sırası geldi sal diyordun sen bana.

Köyden gelen halası eline kına yaktı.
Gururlandı teyzesi omzuna poçu taktı
O benim iftarımdı gözüm ibretle baktı
Anadan asker olmaz kal diyordun sen bana.

Binlerce dua ettim yol boyunca gelirken
Canımdan can kopardım onu sana verirken
Gözlerime kan çöktü kışlanızdan dönerken
Eline bir def alda çal diyordun sen bana.

Gururlan sana kadın; her yiğit bura gelmez
Peygamber ocağı bu bur da gam keder kalmaz
Ferah tut sen içini oğluna bir şey olmaz
Senin oğlun ağaçta dal diyordun sen bana

Evladın emanetim gözüm gibi bakarım
Kılına zarar gelse şu Dünyayı yıkarım
Kem göz ile bakana yüz bin kurşun sıkarım
O benim de bir oğlum bil diyordun sen bana.

Üzülme; anam derken yanağı al pembeydi.
Ellerimi öperken efkârı son demdeydi
Son bûsemi koyarken yüreğime gam değdi
Ağlama hadi artık gül diyordun sen bana.

Veda vakti gelince kenetlendik göz göze
Gözler ile konuştuk gerek kalmadı söze
İkrar ettik bir daha kavuşmak için güze
Özler isen arada gel diyordun sen bana.

Safiye Samyeli

Okunma Sayisi: 276


Safiye Samyeli siirler facebook sayfasi icin Buraya Tiklayin